ربـــنا آمد و آهسته صدا كرد سحر

درضیافت سفـــر شهر خدا كرد سحر

از گلستان كرم طرفه نسيـمي بوزيد

كه سراپاي پر از عطر و صفا كرد سحر

نازم آن یار كه با لطف سحرگاهی خويش

رسته از سلسـله ديـــو دعــا كـــــرد سحر

فيض روح‌القدسم كرد رها از ظلمات

همرهـي تا به لـب آب بقـا كرد سحر

من نبودم بجز از جاهل گم كرده رهي

لايـــق مكتب فخــر النجبا كـــرد سحر

در شگفتم ز كرامات و خطاپوشي او

من خطا كردم و او مهر و وفا كرد سحر

دست از دامن اين پيك مبـارك نكشم

كه به مهماني آن دوست ندا كرد سحر

زين دعاهاست كه با اين همه بي‌برگي و ضعف

در گلـستــــان ادب نـغمـــه ســرا كــــرد سحر

هر سر مويــم اگـر شـكر كند تـا به ابــد

كم بود زين همه فيضي كه عطا كرد سحر

کاش در اين رمضان لايق ديدار شوم

سحري با نظر لطف تو بيدار شوم

کاش منت بگذاري به سرم مهدي جان

تا که همسفره تو لحظه افطار شوم